Rick Breeuwer

Dik 43 jaar geleden ben ik geboren te Rotterdam. Omdat toentertijd (toen ook al) woonruimte en banen schaars waren zijn mijn ouders buiten de regio gaan solliciteren. Zo is mijn vader terecht gekomen bij een fietsenfabriek in Echt en als vertegenwoordiger aan de slag gegaan. Een woning werd gevonden in Sittard, in een flat van 12 hoog met op zonnige dagen een uitzicht tot in Aken.

Balgevoel had ik weinig, evenwichtsgevoel des te meer. Na wat minder gewaardeerde turnoefeningen op de railing van het balkon hebben mijn ouders mijn hang naar evenwicht weten te beteugelen door een fiets te schenken. Een echte Sparta. Al snel bleek het balkon te klein, de galerij te kort en de straat te druk zodat we verhuisden naar een piepklein dorpje met een heuse wielerclub: Voorwaarts Montfort.

Vanaf mijn achtste tot aan mijn achttiende heb ik alle kermiskoersen die Limburg en Brabant rijk waren gereden. Steevast stond ik in de plaatselijke krant bij de uitslagen, zelden als winnaar maar meestal wel bij de eerste 10.

Talent om mijn brood te verdienen als wielrenner was te gering dus ben ik een serieuze studie gaan doen. In Maastricht heb ik aan de universiteit aldaar bedrijfseconomie gestudeerd en ben als student gestart met een organisatiebureau voor sportieve evenementen. De mountainbiketochten begeleidde ik natuurlijk zelf!

Inmiddels woon ik samen met Linda in Nieuwerkerk aan den IJssel en hebben we 2 kinderen (Bart van 8 en Anoek van 7). Ik werk als commercieel manager bij Interpolis en geef trainingen voor managers vanuit mijn eigen bureau: axYun. Fietsen is in de winter beperkt tot de hometrainer en een kort ritje in het weekend. In de rest van het jaar wil ik nog wel eens meedoen met een toertocht of cyclo-sportive. Zo heb ik 3 keer de Marmotte gereden. Nou ja, gereden, gekropen bedoel ik meer. Ruim 12 uur op het zadel. Meer doorzettingsvermogen dan klimtalent dus.

Dat is dan ook meteen een mooie brug naar mijn deelname aan Alpe d’HuZes. Opgeven is geen optie. Net zoals bij de meesten van ons heb ook ik in mijn nabijheid mensen zien wegvallen, maar ook zien genezen van die verschrikkelijke ziekte. Om enerzijds een daad te stellen en om anderzijds dank te tonen voor wat er wel al bereikt is wil ik mijn talent en energie inzetten. Ik ga de Alp zoveel keer als mogelijk klimmen. Ik ga het uiterste geven. Niet alleen op de dag zelf maar ook in de aanloop daar waar het gaat om het verwerven van fondsen. 

Read more...

Ad Timmermans

Hallo, ik ben Ad Timmermans en woon samen met mijn vrouw Jeanne en kinderen Stijn (23), Geert (21) en Ingrid (20) in het Brabantse Diessen (Ingrid en Geert studeren in Mechelen-België). Ik ben 51 jaren oud en werk als productmanager MKB bij Interpolis. Sport staat centraal in mijn leven en ben wat dat betreft nog erg ambitieus. In de zomer doe ik veel aan fietsen en skeeleren. Gedurende de winter doe ik aan mountainbiken en marathonschaatsen. Dit laatste doe ik in wedstrijdverband en geef daarin ook training. Ik stel voor mezelf jaarlijks doelen, zoals in de winter deelname aan de Alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee. Dat doe ik ook voor de zomer. Vorig jaar was dat deelname aan Alpe d’Huzes.
Mijn deelname aan de editie 2010 staat net als vorig jaar in het teken van dankbaarheid. Dankbaar omdat ik kan doen wat ik doe, zonder belemmering. Ik zie om me heen dat het niet iedereen in dezelfde mate is gegund en dat raakt me diep. Als ik dan aan Hans denk, denk ik ook aan het lied Hallelujah. Zo geweldig gebracht tijdens de editie 2009. Ongelooflijk hoe een lied zo bezit van je kan nemen en een eigen betekenis krijgt. Het gevoel van onmacht overheerst. Op 28 juni, in de tuin van Ben, werd de basis gelegd voor de editie 2010.
De sportieve kant van de deelname is voor mij dan ook ondergeschikt aan het hogere doel: op basis van saamhorigheid met het team een zo goed mogelijk resultaat krijgen voor het KWF. Daar wil ik me optimaal voor inzetten. Eén dag de grenzen opzoeken, dit in het teken van ‘opgeven is geen optie’. Maar die ene dag staat in geen enkele verhouding tot degene die de echte strijd tegen kanker voeren. Deze mensen dwingen met hun positieve houding een diep respect af. Zij hebben geen keuze, maar wij wel.
Ik kijk er opnieuw naar uit om met ons team de voorbereiding te doen en toe te leven naar 3 juni 2010. En we zullen slagen, daar ben ik van overtuigd. Opnieuw met een team dat er samen voor gaat en elkaar tot steun is in goede en mindere momenten. Dat ik daar een rol in mag hebben geeft mij meer voldoening dan mijn eigen prestatie.

Read more...